Gezgin Çınar İstanbul'da

Bir eğitim-öğretim döneminin daha sonuna gelmiştik. Okulun son günü, bizim için hüzünlü geçiyordu. Karne alıp tatile başlama sevincinin yanında, öğretmenimizden ayrılacağımızın üzüntüsü, neşemizi gölgeliyordu. Öğretmenimiz de bizden farklı değildi. Bir sınıf dolusu öğrenciyi mezun etmenin gururunun okunduğu gözlerinde, ayrılığın verdiği burukluğu da görebiliyorduk. Diğer sınıfların öğrencileri bahçede kendi başlarına oynayıp dolaşırken o, yanımızdan ayrılmıyordu. Bahçeye bile beraber çıkıyor, beraber oynuyorduk. Öğretmenimizin beyaz saçlarının altında, sevgiyle bakan bir çift gözü ve bütün insanları sığdırabileceği bir tanecik kalbi, elbette bizim için titriyordu.